Afgelopen zaterdag, op 1 april, werd het lot van Spijkenisse 1 definitief bezegeld: degradatie uit de eerste klasse is een feit. Vijf jaar geleden, in 2018, mochten we door het terugtreden van de Groningse club SISSA opeens de eerste klasse in. De verwachting was dat het moeilijk voor ons zou worden ons in deze klasse hand te haven. Gelukkig voor ons kwam Rick Lahaye, die na jaren trouwe dienst voor Spijkenisse bij het Meesterklasse-team van Rotterdam was gaan spelen, terug toen hij hoorde dat we een klasse hoger gingen spelen. Hoewel we al meermaals over het randje van de afgrond liepen, hebben we degradatie steeds afgehouden. Aan het eind van vorig seizoen werd bekend dat Rick kans zag onder gunstige voorwaarden bij onze tegenstanders van de dag, DD Den Haag, te gaan spelen. Ook routinier Erik Both en jeugdtalent Ansh Jakhari traden uit en sloten zich aan bij het team van DSC Delft. Hoewel we FM Ricardo weer terugkregen en de altijd ambitieuze Maxim mochten verwelkomen, hebben we de klap niet op kunnen vangen. Volgend jaar tweede klasse, dus. Weliswaar een stap terug, maar tegelijk een kans om weer goed mee te kunnen draaien met de concurrentie. Ook zal het makkelijker worden om over de breedte een sterke groep schakers op te stellen zonder steeds een beroep op invallers te hoeven doen, want in de tweede klasse speelt men in acht- en niet in tientallen. Eens zien waar dat ons brengt!
Hoewel het buiten druilerig was, was de stemming dat tijdens de wedstrijd allerminst. Na een uur of wat spelen in het antieke pand van het Koninklijk ’s-Gravenhaagsch Schaakgenootschap Discendo Discimus (is er een classicus in de zaal?; DD1852) zag de stand op de borden er zeer rooskleurig uit. Goed, de sterkste spelers van DD zouden naar alle waarschijnlijk een overwinning behalen. Ricardo (bord 1) had het namelijk erg moeilijk tegen het onverbiddelijke aanvalsspel van de beruchte grootmeester John van der Wiel. Ook Maxim (bord 4) kwam er tegen de nummer 1 van Aruba, IM Jasel Lopez, niet aan te pas. Semen (bord 5) knokte weliswaar moedig tegen ‘overloper’ Rick Lahaye, maar dook weer eens diep, heel diep de denktank in. Zoals we van hem gewend zijn, bleef Rick geduldig pogingen doen om het Semen moeilijk te maken. Het tijdgebrek brak die laatste uiteindelijk op.
Het stuk won Job in deze situatie:
Met de laatste zet (34...Td8-e8) hoopte Onno uit de vervelende penning te komen. Als wit de toren van de onderste rij haalt, dan heeft zwart eeuwig schaak -- dat dacht de zwartspeler toen hij de zet speelde. Maar na 35.Txd7! kan wit na 35...Dc1+ gewoon de loper tussenplaatsen met 36.Ld1. Allemaal omdat de dame op a5 het toegangsveld e1 dekt. Het vervolg was niet moeilijk meer.
Ook Maurits (bord 3) deed zijn werk tegen oudgediende Ronald Dickhoff. Hoewel die laatste de partij vlak voor de tijdscontrole in balans had weten te krijgen, blunderde hij op de valreep.