Ondanks het drukke wedstrijdprogramma en de beperkte beschikbaarheid van spelers (een hoofdpijndossier voor elke teamleider tegenwoordig) hadden beide teamleiders toch een datum én vier spelers kunnen vinden.
Zodoende togen de oude bekende drie musketiers (Rick Lahaye, Maurits van der Linde en teamleider Erik Both) vergezeld door D’Artagnan in de persoon van Job Verheul welgemoed op pad vanaf McDonald Spaanse Polder, alwaar Rick en Maurits samen een gezellig diner hadden genuttigd (?) en Erik de stress van een openstaande Spijkenisser brug had moeten verwerken om Job thuis op te halen.
We waren ruim op tijd aanwezig, van de tegenstander was nog geen spoor te bekennen, maar we waren dan ook errug vroeg.
Hard gewerkt aan de baromzet, al zijn de prijzen daar nogal laag, dus al te veel zullen ze niet verdiend hebben aan ons. Ook nog een rondje van de sympathieke Tex de Wit gekregen, maar hierdoor lieten wij ons natuurlijk niet omkopen.
Het beginsignaal werd gegeven door de wedstrijdleider en op diverse borden ontbrandde al snel een felle strijd.
Aan bord 1 werd Rick in zijn oude vertrouwde Najdorf (tijd voor een tweede opening ?) voortvarend naar de keel gevlogen door aanstormend talent Eline Roebers.
Maurits probeerde met wit op bord 2 tegen Tex de Wit op agressieve wijze voordeel uit de opening te krijgen, wat hem veel bedenktijd kostte.
De meest rustige opening speelde zich af aan bord 3 waar Erik met zwart weer eens één van zijn dubieuze openingsvariantjes uit de trukendoos had gehaald. Niet echt goed, maar altijd een garantie voor levendig spel (op termijn).
De twee jeugdspelers aan bord 4, Job (rating 1867) en Onno Elgersma (2267!) deden in een scherpe carokann een wedstrijdje “Wie kan er het langste nadenken”.
Verrassenderwijs leek Onno dat te gaan winnen toen hij 28 minuten over zet 10 deed, maar Job liet dat niet over zich heen gaan en stak 39 minuten in zijn 12e zet!
Mijn oude hersens zouden al lang oververhit zijn geraakt, daarom hou ik me aan de vuistregel dat 20 minuten per zet het maximum zou moeten zijn.
Maar oké, het was dan ook een ingewikkelde stelling.
Het eerste resultaat, een half ei, werd aan het 1e bord geboekt. Rick verdedigde zich goed, ruilde wat stukken en ik hoopte dat hij een voordelig eindspel zou kunnen bereiken. Helaas zat dat er niet in, Eline Roebers kreeg zelfs de kans op een winnende (stille) zet, zij had echter weinig bedenktijd over, zag deze zet niet en koos toen maar voor herhaling van zetten. Zie ook de analyse van Rick:
Ook Job wist dit op zich prima (gezien het ratingverschil) resultaat te boeken.
Zijn tegenstander ging met zijn dame op pionnenroof, Job opende mooi de stelling, bood een torenoffer aan dat niet werd geaccepteerd en kreeg een winnende aanvalsstelling in handen.
Helaas was hij toen al met increment (10 seconden) aan het spelen en ging hij iets te snel op zijn doel, de vijandelijke koning, af. Dat gaf de mogelijkheid tot eeuwig schaak.
Een stille tussenzet (daar is ie weer) had hem ondekbaar mat en een mooie scalp opgeleverd!. Maar ja, “as is verbrande turf”. Wel heel goed gespeeld!
Ook hij heeft zijn eigen partij geanalyseerd:
In mijn (Erik) partij sloeg op een gegeven moment toch ook de vlam in de pan. Keihard en actief proberen te verdedigen en wachten op die ene kans die je altijd krijgt (tot een bepaald ratingniveau).
Nadat de dames van het bord gingen werd een vrije d-pion van wit wel heel gevaarlijk en deze noopte mij tot een kwaliteitsoffer.
Wellicht/waarschijnlijk was de stelling nog wel remise te houden, maar met de 10 seconden per zet in de praktijk best wel lastig. Wit kon het zonder problemen blijven proberen, helaas met succes.
In een moment van onachtzaamheid liep ik pardoes in een matnet, dat ik in een eerder stadium nog wel had gezien (en vermeden). Ouderdom en vermoeidheid.
Om nog een 2-2 gelijkspel uit het vuur te slepen, moest Maurits toen zien te winnen.
Zijn openingsopzet was min of meer weerlegd en hij kwam slecht te staan, maar Maurits bleef actief spelen en “hopen” op de kans die je altijd krijgt (zie boven).
En hij kreeg deze wel!
Dit leverde hem een toreneindspel op met f- en h-pion tegen f-pion. Theoretisch remise natuurlijk (zelfs zonder zwarte f-pion), maar tegenstander Tex de Wit zat aardig te zweten en probeerde koortsachtig de weggezakte theorie van toreneindspelen naar boven te krijgen, waaronder de positie van Philidor (verdediging over de 3e/6e rij).
Maurits probeerde van alles, draaide vele rondjes, maar zwart verdedigde zich goed.
Toen de zwarte f-pion werd geruild voor de witte h-pion, kon zwart inderdaad zijn toren op de 6e rij zetten en min of meer remise forceren.
De zetten van het toreneindspel zijn voor het nageslacht verloren gegaan, gelukkig hebben we nog wel de foto. Waarop o.a. Rick en Job staan te kijken of ze nog wat kunnen leren van de eindspeltechniek van Maurits.
Jammer, jammer, jammer, hiermee werd het 1,5 – 2,5 voor Kennemer Combinatie, geen 2-2 wat zeker tot de mogelijkheden had behoord en was Spijkenisse uitgeschakeld.
Weer geen bekerfinale, al was de weg hiernaartoe toch heel lang natuurlijk.
Na het ondertekenen van het alternatieve wedstrijdformulier op knutselpapier, konden we weer huiswaarts, ietwat teleurgesteld, maar toch wel met een goed gevoel, want het was een leuke en spannende wedstrijd geweest.
En dat ook om half 2 ’s nachts de Spijkenisser brug weer open stond, mocht dit positieve gevoel bij de teamleider niet wegnemen!
De gedetailleerde uitslagen:
Kennemer Combinatie 2302 - Spijkenisse 2137 2½ - 1½
Roebers, Eline 2311 - Lahaye, Rick 2388 ½ - ½
Wit de, Tex 2348 - Linde van der, Maurits 2192 ½ - ½
Dek, Lennart 2280 - Both, Erik 2099 1 - 0
Elgersma, Onno 2267 - Verheul, Job 1867 ½ - ½